Den Bosch, juni 2013
Paradox
Mijn moeder wordt oud.
Zorgde heel haar leven voor kinderen, het hield haar jong.
Ze voedde vier hele gezinnen op, inclusief ouders. Moest wegens gezondheidsredenen op haar 75e stoppen, ze werd kortademig.
Mijn moeder heeft moedermavo gedaan en had een typediploma.
Ze was moe de laatste tijd en wind zich op over het nieuws
Babyopstanden in Bosnië!
‘Yes we care’ heet het zorgplan van Monsanto.
Kinderen die in Namibië geen marktwaarde hebben.
… maar niemand vraagt mijn moeder wat
Hoe hoger de winsten toornen
hoe dikker het stof dat door de straten blaast.
Verklampt houd een witgeblazen zakenman zijn aktekoffer vast
Als ware het wrakhout in een oceaan…hij hapt naar adem
‘Once the rockets are up, who cares where they come down, thats another department’ Wernher von Braun
De verticale samenleving ging in rook op: ‘ you are with us or against us’
en… de horizon verscheen
in de verte; groenen heuvels
waar kinderen je tegemoet rennen ‘het kleine huis’
er was ruimte voor alternatieve woonvormen.
Je was er om mekaar om mekaar, om mekaar om mekaar
te helpen nie waar… De zorginstellingen waren moeders, dokters
geestelijken, leraren, de kapper en de kruidenier.
De kerk was de school, de infrastructuur door natuurlijke routes ingesleten.
Men kookte voor elkaar zelfs zonder carnaval
en niets maar dan ook niets was veilig.
Zie je hem al voor je papa Charles Mingles op de bok van zijn paard en wagen
in een geel vestje.
Ik kijk en wat ik zie is de horizon.
Mijn blik is gericht op wellicht het mooiste vergezicht
Maar is wat ik zie ook dat wat jij ziet?
Of kijk jij slechts omhoog en omlaag
Ben jij dan die toren, die flat die zich effectief en efficiënt omhoog of omlaag richt?
Terwijl ik in bed, op straat of achter de geraniums zit,
met mijn rugzak vol ideeën, verhalen,kennis en gedachte
In transit
Mag ik toch hopen dat wij elkaar op de nullijn ontmoeten en niet
nee niet pas in het Alzheimer theehuis
Toch?
Laten we dat nog even uitstellen zeg en ontmoet me liever hier op de begane grond, in de buurtsuper Maliskamp, buurtcentra en ja de kerk van mijn part
Ren ren want ik heb te lang gewacht
gooi die parachute van je af
zo paranoia is het allemaal niet
Mijn moeder werd oud, hapte soms naar Adem, fietsen kon niet meer.
Weldra zou ze zich vastklampen aan een rollator als ware het wrakhout.
Dozen vol medicijnen, in het carnaval van de zorg wordt vergaderd wie er voor haar kookt en wat?... en of dat wel samengaat met haar medicijnen en of ze dan thuis of ergens anders moet eten ivm sociale contacten, en levenskwaliteit. Men vecht over haar medicijnen… ze is oud en moe.. ik betrapte mezelf op gedachtes over haar begrafenis en hoe het zou zijn…
TOT!, ze stopte met haar bloeddrukverlagers, en zich plots 10 jaar jonger voelde
Ik had mijn moeder weer terug.
Mijn moeder ‘lekker mens’ was cliënt af kon weer lekker zelf koken, ging weer naar dansles
en voelde zich weer koningin.
Ze eet met vriendinnen, danst op woensdag, skyped onder leiding van de buurvrouw.
Ze red zichzelf veel en veel beter
met de aandacht dan met de zorg.
Paradoxaal is het wel
En ook spreekt men van paradigma
Maar waarom toch al die woorden van u terwijl wij zo'n behoefte hebben aan daden
Waar zijn dus die burgers, ook hier en nu in de zaal bij "Heel de mens"
Is het niet juist professioneel om je beste klant, cliënt, burger, mens te inviteren
Juist hier dus...
Serieus nemen is serieus doen
Is weten wat er nodig is en wat er speelt
Dat is effectief en efficiënt
Dat is wat ik zie, zo kleur ik mijn horizon
Misschien goedkoper ook dan een onderzoeksbureau
Ik ben de klant,cliënt, de burger.
Ik ben de mens, ervaren en soms zelfs deskundig
Ik wil mijn verhaal delen
Over mijn kant
Over mijn blik op de horizon"
Poetry Jockeys: Arjan Amin & Martijn Timmermans
Slotgedicht afzonderlijk van elkaar geschreven en samengesmolten in een live performance in opdracht van en tijdens het seminar voor stichting Godshuizen.
Paradox
Mijn moeder wordt oud.
Zorgde heel haar leven voor kinderen, het hield haar jong.
Ze voedde vier hele gezinnen op, inclusief ouders. Moest wegens gezondheidsredenen op haar 75e stoppen, ze werd kortademig.
Mijn moeder heeft moedermavo gedaan en had een typediploma.
Ze was moe de laatste tijd en wind zich op over het nieuws
Babyopstanden in Bosnië!
‘Yes we care’ heet het zorgplan van Monsanto.
Kinderen die in Namibië geen marktwaarde hebben.
… maar niemand vraagt mijn moeder wat
Hoe hoger de winsten toornen
hoe dikker het stof dat door de straten blaast.
Verklampt houd een witgeblazen zakenman zijn aktekoffer vast
Als ware het wrakhout in een oceaan…hij hapt naar adem
‘Once the rockets are up, who cares where they come down, thats another department’ Wernher von Braun
De verticale samenleving ging in rook op: ‘ you are with us or against us’
en… de horizon verscheen
in de verte; groenen heuvels
waar kinderen je tegemoet rennen ‘het kleine huis’
er was ruimte voor alternatieve woonvormen.
Je was er om mekaar om mekaar, om mekaar om mekaar
te helpen nie waar… De zorginstellingen waren moeders, dokters
geestelijken, leraren, de kapper en de kruidenier.
De kerk was de school, de infrastructuur door natuurlijke routes ingesleten.
Men kookte voor elkaar zelfs zonder carnaval
en niets maar dan ook niets was veilig.
Zie je hem al voor je papa Charles Mingles op de bok van zijn paard en wagen
in een geel vestje.
Ik kijk en wat ik zie is de horizon.
Mijn blik is gericht op wellicht het mooiste vergezicht
Maar is wat ik zie ook dat wat jij ziet?
Of kijk jij slechts omhoog en omlaag
Ben jij dan die toren, die flat die zich effectief en efficiënt omhoog of omlaag richt?
Terwijl ik in bed, op straat of achter de geraniums zit,
met mijn rugzak vol ideeën, verhalen,kennis en gedachte
In transit
Mag ik toch hopen dat wij elkaar op de nullijn ontmoeten en niet
nee niet pas in het Alzheimer theehuis
Toch?
Laten we dat nog even uitstellen zeg en ontmoet me liever hier op de begane grond, in de buurtsuper Maliskamp, buurtcentra en ja de kerk van mijn part
Ren ren want ik heb te lang gewacht
gooi die parachute van je af
zo paranoia is het allemaal niet
Mijn moeder werd oud, hapte soms naar Adem, fietsen kon niet meer.
Weldra zou ze zich vastklampen aan een rollator als ware het wrakhout.
Dozen vol medicijnen, in het carnaval van de zorg wordt vergaderd wie er voor haar kookt en wat?... en of dat wel samengaat met haar medicijnen en of ze dan thuis of ergens anders moet eten ivm sociale contacten, en levenskwaliteit. Men vecht over haar medicijnen… ze is oud en moe.. ik betrapte mezelf op gedachtes over haar begrafenis en hoe het zou zijn…
TOT!, ze stopte met haar bloeddrukverlagers, en zich plots 10 jaar jonger voelde
Ik had mijn moeder weer terug.
Mijn moeder ‘lekker mens’ was cliënt af kon weer lekker zelf koken, ging weer naar dansles
en voelde zich weer koningin.
Ze eet met vriendinnen, danst op woensdag, skyped onder leiding van de buurvrouw.
Ze red zichzelf veel en veel beter
met de aandacht dan met de zorg.
Paradoxaal is het wel
En ook spreekt men van paradigma
Maar waarom toch al die woorden van u terwijl wij zo'n behoefte hebben aan daden
Waar zijn dus die burgers, ook hier en nu in de zaal bij "Heel de mens"
Is het niet juist professioneel om je beste klant, cliënt, burger, mens te inviteren
Juist hier dus...
Serieus nemen is serieus doen
Is weten wat er nodig is en wat er speelt
Dat is effectief en efficiënt
Dat is wat ik zie, zo kleur ik mijn horizon
Misschien goedkoper ook dan een onderzoeksbureau
Ik ben de klant,cliënt, de burger.
Ik ben de mens, ervaren en soms zelfs deskundig
Ik wil mijn verhaal delen
Over mijn kant
Over mijn blik op de horizon"
Poetry Jockeys: Arjan Amin & Martijn Timmermans
Slotgedicht afzonderlijk van elkaar geschreven en samengesmolten in een live performance in opdracht van en tijdens het seminar voor stichting Godshuizen.
RSS-feed